Hai! Ik ben Rianne, 40 jaar en ik werk sinds november 2023 als uitvoerend behandelaar bij EvenZicht. Ik woon al jaren met mijn vriend, onze zoon en dochter (10 en 7) in het dorpje Mariënheem. In mijn vrije tijd ben ik graag actief bezig met bootcampen en hardlopen. En ik houd ervan om brood en andere lekkere dingen te bakken.
Sinds mijn afstuderen als sociaal pedagogisch hulpverlener in 2005 heb ik gewerkt bij Interakt Contour met mensen met niet aangeboren hersenletsel. Daarin heb ik me ontwikkeld door diverse scholingen te volgen zoals ACT, CGTw en psychotraumahulpverlening.
Mijn ervaring en passie liggen vooral op het stuk om jou te helpen te dealen met dát wat er is. Hoe ga je verder als blijkt dat je geen invloed hebt op de situatie? Dat is een gezamenlijke zoektocht waarbij ik je graag help. Ik vind het belangrijk om te zoeken naar waar jouw krachten liggen en hoe je die kunt verstevigen om de lasten, die er nou eenmaal zijn, te dragen.
Ik ben als persoon daadkrachtig, maar ook rustig en onbevooroordeeld. Ik vind het heel belangrijk dat ieder mens zich gezien voelt en de aandacht krijgt die het verdiend. Daarom voel ik me ook enorm thuis bij EvenZicht en ontmoet ik je graag daar als jij een hulpvraag hebt!
Hoi! Mijn naam is Jiska Jansen, samen met mijn vriend en zoontje woon ik in Raalte. Sinds september 2023 werk ik met veel plezier bij EvenZicht op de DagBeleving als sociotherapeut. In de afgelopen jaren ben ik werkzaam geweest op een klinische afdeling in de GGZ. Daar heb ik veel mogen leren en heb ik kunnen ontdekken wat ik belangrijk vind in mijn werk als hulpverlener.
Ik kijk, denk en loop graag met je mee in jouw proces. Daarbij help ik je ook herinneren aan de dingen die wel goed gaan, omdat deze focus soms lastig is wanneer er veel speelt in jouw leven. Ik vind het belangrijk dat iedereen écht zichzelf mag zijn en de ruimte krijgt om te ontdekken wat dat inhoudt. Ik geniet van de stappen die ik mensen zie zetten en ik voel me vereerd dat ik daar onderdeel van uitmaak. Er is bij mij ruimte voor serieuze gesprekken, maar humor mag ook zeker niet ontbreken.
Wanneer je op zoek bent naar een plek om te doen, te ervaren, te ontdekken en uit te proberen, dan is de DagBeleving de perfecte plek! Dat ik daar samen met mijn collega’s onderdeel van uit mag maken, vind ik bijzonder! Wie weet tot ziens!
Hallo! Ik ben Maartje, 41 jaar oud. Getrouwd en moeder van twee dochters (13 & 15 jaar). Sinds mei 2023 ben ik werkzaam bij Evenzicht als psycholoog. Ik heb gekozen voor deze kleinschalige organisatie omdat ik graag werk met gedreven mensen. Daarnaast vind ik het belangrijk dat ik in mijn werk de ruimte krijg om de ander te leren kennen en vanuit daar samen tot een goed plan te komen.
Als mens sta ik positief in het leven. Ik heb geleerd om dankbaar te zijn voor de mooie dingen in het leven en tijd te nemen voor de moeilijkere situaties en emoties. Deze mix vind je bij mij in de behandelkamer terug. Ik ben analytisch en goed in het ontdekken van patronen. Ik ga graag de zoektocht met je aan hoe jouw patronen eruit zien en of aanpassing zou kunnen leiden tot vermindering van je klachten en/of problemen.
Omdat ik persoonlijke ontwikkeling belangrijk vind en hou van nieuwe dingen leren, doorloop ik parallel aan mijn werk bij EvenZicht twee opleidingstrajecten: ik ben GZ- psycholoog in opleiding en Cognitief Gedragstherapeut in opleiding.
Mijn naam is Linda Wijkstra. Sinds 2021 ben ik als ZZP’er betrokken bij Evenzicht maar sinds half 2023 de overstap gemaakt om 2 dagen vast voor Evenzicht te werken naast mijn eigen praktijk. Ik ben opgeleid tot psychomotorisch therapeut en traumaseksuoloog.
Je lijf heeft je veel te vertellen, er kunnen momenten in je leven zijn dat je hulp nodig hebt om weer te ontdekken wat je lijf je wil vertellen en te leren ernaar te luisteren. Door in beweging te komen en stil te staan bij jouw ervaring en beleving kun je (opnieuw) in verbinding komen met jezelf.
Moeilijkheden waar je tegenaan loopt komen vaak voort uit ervaringen en gevoelens uit het verleden. Het heeft effect op je leven nu, bijvoorbeeld op je zelfvertrouwen, zelfbeeld, relaties en contact met anderen. Je bewust worden van belemmeringen, ontstaan door invloeden uit het verleden, is het begin van verandering. Ik luister graag naar je verhaal, zien wie je echt bent, ieder mens is waardevol en uniek.
Ik geniet van het werken met mensen, samen met iemand een stukje meewandelen op zijn/haar levenspad. Ik ben een open, betrokken en spontaan persoon. Denken in mogelijkheden in plaats vanuit beperkingen vind ik belangrijk. Graag kijk ik samen met jou waar je krachten liggen en hoe je deze (terug) kunt vinden en kunt versterken. Als therapeut vind ik het belangrijk om samen met jou te kijken welke relaties en patronen in je leven invloed hebben op het probleem waar je tegenaan loopt.
Over seksuele ontwikkeling en de invloed die de (christelijke) seksuele opvoeding daarop heeft.
‘Ik ben geboren in de jaren ‘90 en opgegroeid in een christelijk gezin. Ik heb helaas in mijn jongvolwassen jaren trauma’s opgelopen op seksueel gebied. Mijn seksuele opvoeding omvatte voornamelijk waarschuwingen. Tenminste, dat is wat ik mij ervan herinner.
“Je mag geen seks hebben voordat je getrouwd bent”
“Van seks kun je zwanger worden”
“Zorg dat je lichaam zuiver blijft”
“Als je verkeerd omgaat met je seksualiteit kan je beschadigd (en zwanger) raken”
Dit was voor mij de basis van de boodschap die ik meekreeg. Als jong meisje heb ik deze waarschuwingen heel goed in mijn hoofd opgeslagen. Daarnaast heb ik nog het welbekende praatje gehad over het ‘vrouw worden’ oftewel, je wordt binnenkort ergens voor het eerst ongesteld en dit is wat het betekent. En dat was het dan, mijn seksuele opvoeding. Samengevat in één ongemakkelijk gesprek, gepland op een moment dat mijn ouders dachten dat het wel tijd werd om dat gesprek te voeren. Dat wij christelijk waren heeft zeker invloed gehad op de inhoud van het gesprek, maar ook in niet christelijke gezinnen is het welbekende gesprek regelmatig waarschuwend van aard.
Nu, als volwassen vrouw met een traumatisch verleden op seksueel gebied vraag ik mij af waarom dat de basis van mijn seksuele opvoeding was. Met een aantal van deze zinnen is in de basis niks mis. Maar dat dit het belangrijkste onderwerp was heeft wel invloed gehad op hoe ik mijn eigen seksuele ontwikkeling heb ervaren. De gevolgen daarvan ervaar ik nog steeds.
Waarom heb ik niet geleerd dat ik ‘nee’ mag zeggen? Waarom is mij niet verteld dat je, ook al ben je er eerst in meegegaan, je altijd mag bedenken? Dat je op elk moment mag stoppen? Dat je niet verplicht bent om het ‘af’ te maken? Dat je binnen een goede relatie ook mag genieten van de intimiteit met je partner? En als je geen partner hebt, dat je dan niks verkeerd doet als je geniet van je eigen lichaam? Dat het goed is om op jonge leeftijd je eigen lijf te ontdekken? Dat seksuele gevoelens en verlangens, niet raar of vreemd maar heel normaal en gezond zijn?
Begrijp me niet verkeerd, ik wil hiermee niet zeggen dat mijn ouders schuldig zijn aan de traumatische ervaringen die ik heb gehad. Mijn ouders hebben waarschijnlijk ongeveer dezelfde opvoeding gehad en wisten niet beter dan dat dit zo ging. Met alles wat zij hebben meegekregen en in hun beste kunnen hebben zij dit zo gedaan.
Ik denk wel dat het anders moet. Minder waarschuwingen, meer gesprek. De basis van een seksuele opvoeding moet niet bestaan uit alle gevaren die op de loer liggen. Dat is niet de basis. De basis ben je zelf. Wat vind ik fijn? Wat vind ik niet fijn? Hoe communiceer ik dat met een ander? Hoe ga ik met een ander om? Hoe moet een ander met mij omgaan? Wanneer voel ik een grens en hoe geef ik dit aan?
Inmiddels ben ik zelf moeder, nog steeds christelijk en vastbesloten om het zelf anders te doen. Seks is niet gevaarlijk, daar hoef je niet voor te waarschuwen. De vraag die ik mezelf stel: ‘Wat wil ik graag aan mijn kind meegeven rondom seksualiteit?’ Het antwoord: ‘Dat seksualiteit iets moois is, maar ook kwetsbaar. Dat je ervan mag genieten, maar dat je daarin goed voor jezelf én voor de ander moet zorgen.’
Dát, is voor mij de basis.’
Geschreven door Ingrid Neelis (32 jaar)
Een verbeelding van de emotie angst, gemaakt bij non-verbale therapie.
‘Wil je met die gedachte de wei in gaan, naar de paarden?’ Vroeg Lotte, ‘mijn’ non-verbale therapeut die verbaal goede vragen stelt.
Ik dacht: ’Ok’, ik zei: ‘Ja.’
En zo ging ik, met mijn gedachte de wei in.
Een ‘nare’ gedachte trouwens die mij tegelijkertijd onwijs veel rust bracht. En dat laatste was dan weer enorm verwarrend en mocht niet, van mezelf dan hè. In de paar stappen die ik naar de bak liep veranderde die rust in een onrust die zijn weerga niet kende. Opgekropt rond mijn hart en maag. Midden op mijn borst.
Paard kwam gelijk naar me toe, we hadden vlak ervoor al kennis gemaakt. Ik ben gek op beesten, ook op deze grote machtige dieren die je gewoon recht aankijken. Dat Paard dan ook eerst voorzichtig aan mijn hand ging likken en knabbelen vond ik dikke prima.
Alleen..
Dat knabbelen werd grover, ruwer. Uiteindelijk lukte het paard om mijn vel steeds een fractie van een seconde tussen de tanden te krijgen. Geen prettig gevoel, maar pijn kan je het ook niet noemen. Wel op die manier dat ik mijn hand weg trok. Ik probeerde Paard te aaien en luttele seconden liet hij het toe. Daarna begon hij weer opnieuw. Likken, knabbelen aan mijn hand. Onrustig plukken.
En mijn onrust, die bleef. Dit herhaalde zich keer op keer.
Ondanks vragen van Lotte, tips om verder te voelen, lukte het me niet.
Onrustige onrust, die ik ook nu weer voel tijdens het typen, gierde door mijn lijf. En Paard bleef maar rommelen. Als mijn hand in mijn broekzak verdween trok hij net zolang aan mijn jas totdat mijn hand er weer was. Zeg het me Paard, zeg me wat er is. Ik voelde alleen maar onrust, maar geen enkele gedachte kon deze betitelen. Ze waren er niet, mijn gedachten. Een soort van unicum.
‘Vertel het paard wat er in je omgaat!’ was de tip van Lotte.
Maar ik weet het zelf niet.. dus zei ik dat maar. Ik ging maar aan de wandel in de bak, Paard ging gelijk met me mee. In gedachten probeerde ik tegen hem te praten. Even liep hij naast me, even, want voor ik het wist stond Paard dwars voor me. Echt dwars. Ik kon niet meer verder. Tja, ik ben gekke Henkie niet hè. En dus liep ik de andere kant op. Paard liep mee en je raadt het niet, na een paar meter stond hij weer dwars voor me. Dit ging door, keer op keer op keer. Stond ik langer stil dan plukte hij aan mijn jas, aan mijn broek, mijn schoenen en mijn hand. Kon hij daar niet bij dan stond hij onrustig met zijn poot in het zand te wroeten. Ik probeerde hem met mijn lijf aan de kant te duwen, compleet zinloos natuurlijk. Soms, als ik stil stond, werd het plukken vervangen door een rondje om me heen lopen en dan alsnog plukken natuurlijk.
Vertel het me Paard. Waar zijn mijn gedachten?
De tijd was inmiddels op, ik moest eigenlijk naar huis. Maar wat had dit
hele gedoe mij nu opgeleverd behalve dan een enkel blauw plekje op mijn hand. Ik gaf het op. Liep naar het hek en Paard ging weer mee.
Lotte stelde nog één vraag: ‘Wie wordt door Paard vertegenwoordigd?’
‘Niemand’ zei ik.
Stilte.
‘Ikzelf’, zei ik toen.
Ikzelf. Dit moest ik laten bezinken. Ik had geen zin om Lotte de tranen in mijn ogen te laten zien, het verdriet dat daar ergens schuilt. Niet dat ze dat nog niet gezien heeft hoor, maar nu even niet. Niet nu.
En dus liep ik nog een keer de bak in, ook al was het al te laat…en riep de klok van ‘kind ophalen’ mij.
Ik liep….. alleen.
Paard bleef staan.
Ik liep verder…. alleen.
Paard stond nog steeds waar hij stond.
Ik bereikte het einde van de bak… alleen.
Paard keek niet eens om.
Bizar dit.
Dag Paard.
Dank je wel.
