Over seksuele ontwikkeling en de invloed die de (christelijke) seksuele opvoeding daarop heeft.
‘Ik ben geboren in de jaren ‘90 en opgegroeid in een christelijk gezin. Ik heb helaas in mijn jongvolwassen jaren trauma’s opgelopen op seksueel gebied. Mijn seksuele opvoeding omvatte voornamelijk waarschuwingen. Tenminste, dat is wat ik mij ervan herinner.
“Je mag geen seks hebben voordat je getrouwd bent”
“Van seks kun je zwanger worden”
“Zorg dat je lichaam zuiver blijft”
“Als je verkeerd omgaat met je seksualiteit kan je beschadigd (en zwanger) raken”
Dit was voor mij de basis van de boodschap die ik meekreeg. Als jong meisje heb ik deze waarschuwingen heel goed in mijn hoofd opgeslagen. Daarnaast heb ik nog het welbekende praatje gehad over het ‘vrouw worden’ oftewel, je wordt binnenkort ergens voor het eerst ongesteld en dit is wat het betekent. En dat was het dan, mijn seksuele opvoeding. Samengevat in één ongemakkelijk gesprek, gepland op een moment dat mijn ouders dachten dat het wel tijd werd om dat gesprek te voeren. Dat wij christelijk waren heeft zeker invloed gehad op de inhoud van het gesprek, maar ook in niet christelijke gezinnen is het welbekende gesprek regelmatig waarschuwend van aard.
Nu, als volwassen vrouw met een traumatisch verleden op seksueel gebied vraag ik mij af waarom dat de basis van mijn seksuele opvoeding was. Met een aantal van deze zinnen is in de basis niks mis. Maar dat dit het belangrijkste onderwerp was heeft wel invloed gehad op hoe ik mijn eigen seksuele ontwikkeling heb ervaren. De gevolgen daarvan ervaar ik nog steeds.
Waarom heb ik niet geleerd dat ik ‘nee’ mag zeggen? Waarom is mij niet verteld dat je, ook al ben je er eerst in meegegaan, je altijd mag bedenken? Dat je op elk moment mag stoppen? Dat je niet verplicht bent om het ‘af’ te maken? Dat je binnen een goede relatie ook mag genieten van de intimiteit met je partner? En als je geen partner hebt, dat je dan niks verkeerd doet als je geniet van je eigen lichaam? Dat het goed is om op jonge leeftijd je eigen lijf te ontdekken? Dat seksuele gevoelens en verlangens, niet raar of vreemd maar heel normaal en gezond zijn?
Begrijp me niet verkeerd, ik wil hiermee niet zeggen dat mijn ouders schuldig zijn aan de traumatische ervaringen die ik heb gehad. Mijn ouders hebben waarschijnlijk ongeveer dezelfde opvoeding gehad en wisten niet beter dan dat dit zo ging. Met alles wat zij hebben meegekregen en in hun beste kunnen hebben zij dit zo gedaan.
Ik denk wel dat het anders moet. Minder waarschuwingen, meer gesprek. De basis van een seksuele opvoeding moet niet bestaan uit alle gevaren die op de loer liggen. Dat is niet de basis. De basis ben je zelf. Wat vind ik fijn? Wat vind ik niet fijn? Hoe communiceer ik dat met een ander? Hoe ga ik met een ander om? Hoe moet een ander met mij omgaan? Wanneer voel ik een grens en hoe geef ik dit aan?
Inmiddels ben ik zelf moeder, nog steeds christelijk en vastbesloten om het zelf anders te doen. Seks is niet gevaarlijk, daar hoef je niet voor te waarschuwen. De vraag die ik mezelf stel: ‘Wat wil ik graag aan mijn kind meegeven rondom seksualiteit?’ Het antwoord: ‘Dat seksualiteit iets moois is, maar ook kwetsbaar. Dat je ervan mag genieten, maar dat je daarin goed voor jezelf én voor de ander moet zorgen.’
Dát, is voor mij de basis.’
Geschreven door Ingrid Neelis (32 jaar)
